Jim: “Ik zocht op internet. In onze woonplaats bleek het Diaconaal Maatschappelijk Werk van Stichting Schuilplaats hulp te bieden bij psychosociale problemen. Ik dacht altijd dat relatieproblemen ver van ons bed waren. Maar het is iets waar heel veel mensen vroeg of laat mee te maken hebben. Over relatieproblemen praten doet alleen bijna niemand. Daarover lijkt toch een taboe te bestaan. We hadden al jaren het boekje ‘De vijf talen van de liefde’ in huis. Zulke boekjes zijn er in overvloed. Dat is natuurlijk niet voor niets.”
Bagatelliseren
Claire is zwanger van hun vierde kindje als zij merkt dat ze zich steeds verder verwijderd voelt van haar man. De man met wie ze voor haar huwelijk toch ook al heel wat jaren verkering heeft gehad. Ze denken dat ze elkaar als partners door en door kennen maar Jim heeft blijkbaar niet door dat Claire veel onzekerder is dan zij lijkt. Claire: “Ik heb de neiging om dat wat ik voel te bagatelliseren, weg te drukken. Ik zal het wel niet goed zien of het is vast niet zo erg als ik denk. Als Jim een bloemetje meebracht en zei ‘hier, zomaar’, dan dacht ik: zomaar? Houd je dan niet meer van mij? Die twijfel sprak ik echter niet uit. Ik heb door de gesprekken met de hulpverlener geleerd om beter naar mijzelf te luisteren. Om mijn wensen en behoeften serieus te nemen en deze te delen met Jim.”
Zelfde trein
Jim: “Nu zeg ik veel vaker dat ik van Claire houd. Als ik het voel, midden op de dag, dan sms ik het haar. Ook geef ik veel vaker complimenten. Ik heb meer begrip en compassie voor Claire gekregen. We hebben meer vertrouwen in elkaar gekregen; een gevoel van veiligheid waardoor we diepere gevoelens durven delen. We vertellen elkaar wat we nodig hebben van de ander.” Claire: “Voorheen wilde ik geen ruzie maken omdat ik bang was afstand te krijgen tot Jim. Nu merk ik dat juist door ook de confrontatie aan te gaan, we nader tot elkaar komen.” Jim: “Ik was verbaasd dat het zo slecht ging met onze relatie toen we met de therapie begonnen. Het was echt ‘wauw, als we dit niet hadden gedaan dan was het goed mis gegaan. Dan ga je door modderen. Ik weet nu dat we ons voortdurend moeten afvragen: zitten we nog in dezelfde trein?”
Emoties tonen
Jim: “Vanuit mijzelf laat ik altijd heel weinig van mijn emoties zien. Als ik een probleem heb dan ga ik het proberen op te lossen en als dat is gelukt, dan vertel ik het pas. Dat heeft denk ik ook te maken met het groeien van mijn verantwoordelijkheid: op mijn werk en als vader. Ik had me aangewend om de mensen om mij heen niet met mijn problemen lastig te vallen, maar het altijd zelf op te lossen. Nu vraag ik eerder om hulp. Tijdens de therapie hebben we een aantal keren gewerkt met poppetjes die ons voorstelden. Op een gegeven moment daagde de hulpverlener mij behoorlijk uit, door prikkelende opmerkingen te maken. Dat deed hij om me uit mijn tent te lokken. Ik begon hartelijk te lachen, terwijl ik eigenlijk boos was en zelfs een beetje angstig. De bedoeling van de hulpverlener was om mij te confronteren met mijn gewoonte mijn werkelijk emoties te verbergen. Dat was een hele confronterende ervaring. Op je werk kan het nuttig zijn om je gevoelens onder controle te houden, maar in je relatie moet je je open stellen. Ik vertel Claire nu daarom als mij iets dwars zit wat ik voel en doe niet alsof er geen vuiltje aan de lucht is.”
Quality-time
Claire: “In het leven van alledag zijn we alerter geworden op elkaar. Ik zie nu veel vaker de gevoelens van Jim (dat wat ik Jim’s kleine poppetje noem), die boos kan zijn, bang of verdrietig. Toen mijn oma erg ziek was durfde Jim zijn tranen te laten lopen. Dat voelde voor mij heel goed, want het betekent dat hij zich veilig genoeg voelt bij mij. Volgens mij heeft Jim ook op zijn werk profijt gehad dat hij eerder dingen die hem dwarszitten uitspreekt.” Jim: “De belangrijkste verandering is, dat we nu echt tijd voor elkaar vrij maken om te vragen wat de ander heeft mee gemaakt en hoe we dat dan ervaren hebben. Het is niet meer samen op de bank zitten en ieder zijn eigen ding doen.”
Schuilplaats
Volgens Jim legde de hulpverlener van Stichting Schuilplaats al in het intakegesprek de vinger op de zere plek. Jim: “We spraken één keer in de drie weken met hem af en dan namen we situaties door die ons in de voorgaande weken waren opgevallen of dwars zaten. Hij gaf adviezen om in de weken die volgden bepaalde patronen proberen te herkennen en te doorbreken. Ook gaf hij ons als tip mee het boek ‘Houd me vast’ van Sue Johnson te lezen. In dit boek staan zoveel herkenbare situaties dat je beseft dat we echt niet de enigen zijn met problemen binnen de relatie.”
Genade
Claire: “Juist omdat voor ons beiden het geloof heel belangrijk is, willen we elkaar niet zomaar loslaten. Wij hebben er een potje van gemaakt. Als alles goed gaat, lijkt het alsof we de Heere God niet zo nodig hebben. Juist als het wat minder gaat, ontdekken we dat we maar klein zijn en dat God ons wil helpen. Dat gevoel heeft ons rust gegeven. Dankzij de therapie van Stichting Schuilplaats praten we met elkaar meer inhoudelijk en open over het geloof. Doordat we ons kwetsbaar naar elkaar durven opstellen, hebben we elkaar op een dieper niveau leren kennen. We durven elkaar onze verlangens en onze pijn te vertellen. Daardoor weten we beter hoe we elkaar kunnen liefhebben. Dat is iets dat we andere stellen ook van harte gunnen.’