“Ik vond mijzelf minder waard dan anderen en was niet in staat om voor mijn eigen belangen op te komen. Als een ander mijn hulp nodig had, vond ik dat altijd belangrijker. Mede hierdoor raakte ik in de knoop. Tot ik besloot hulp te zoeken bij Stichting Schuilplaats. Met behulp van blended therapie, een combinatie van face to face gesprekken en e-mailcontact, ben ik gegroeid in zelfacceptatie. Ik leerde stilstaan bij mijn behoeften en dit aan te geven aan de mensen om mij heen. Hierdoor zorg ik niet alleen voor de ander, maar ook voor mijzelf.”
Jolanda is twintig jaar als ze contact opneemt met de hulpverlener. “Ik ben christen maar dat was niet de belangrijkste reden dat ik voor Stichting Schuilplaats koos. Ik wilde snel hulp want ik worstelde al vanaf mijn veertiende met het probleem dat ik mezelf niet waardeerde en accepteerde en mij daarom wegcijferde.” “Bij Schuilplaats konden ze snel hulp bieden. Uiteindelijk ben ik heel blij met de christelijke signatuur van Schuilplaats. Ik hoefde niets uit te leggen over mijn achtergrond en de normen en waarden die ik heb meegekregen. Ik voelde mij begrepen en ervoer een veilige omgeving waar ik mijn gedachten en gevoelens gemakkelijk kon uitspreken.”
Loyaal aan ouders
“Mijn ouders gingen scheiden toen ik twee was. Vanaf dat moment leefde ik samen met mijn moeder en oudere broer. Mijn moeder was depressief en niet in staat om ons als kinderen positieve bevestiging te geven. Ik had last van het feit dat mijn ouders gescheiden waren: ik was anders dan kinderen om mij heen. Ik voelde mij medeverantwoordelijk voor de gezinssituatie en was loyaal aan mijn beide ouders. Ik zei dat ik het goed begreep dat ze niet samenleefden want ik vond hen te verschillend. Ik zag mijn vader jarenlang niet en dacht dat ik best zonder hem kon leven. In de puberteit veranderde dat. Ik kreeg behoefte met hem in contact te komen. Dat nam mijn moeder mij kwalijk. Voor haar voelde het alsof ik haar afwees.”
Te weinig regie
“Om strijd te voorkomen leerde ik te zwijgen, maar vervolgens kreeg ik verwijten dat ik van alles stiekem deed. Ik liep al jaren vast in die tegengestelde belangen tussen mijn ouders en cijferde mijzelf weg. Toen ik aan mijn studie logopedie begon en op kamers ging, merkte ik dat ik geen ‘nee’ durfde te zeggen als iets mij niet uitkwam. Dan hielp ik bij - voorbeeld een vriendin met verhuizen terwijl ik toetsen had. Hierdoor raakte mijn leven in de knoop; mijn agenda werd een chaos. Ik was vaak moe, voelde me gestrest en waarde - loos. Met deze klachten kwam ik bij Stichting Schuilplaats. Eén van de voordelen van het combinatietraject was dat het mij veel reistijd bespaar - de vanwege de e-mailcontacten.”
Mailen
Ze vervolgt: “Maar niet alleen reistijd was een voordeel. Door situaties die voorvielen in mijn leven via de e-mail te bespreken, had ik meer tijd om na te denken over wat er precies gebeurd was en dit goed te formule - ren. Soms typte ik mijn gedachten uit maar andere keren sprak ik een audiobericht in. Van tevoren had ik met de hulpverlener afgesproken op welk tijdstip ze mijn e-mail kon beantwoorden. Zo wist ik waar ik aan toe was. Het e-mailen vond ik minder heftig dan de een-op-eenge - sprekken en dat was af en toe best fijn. In de e-mailgesprekken maak - ten we gebruik van verschillende kleuren. Dit hielp mij overzicht te creëren in de onderwerpen die aan bod kwamen. Ik mocht zelf aangeven hoeveel contact ik nodig had; zo kwamen er steeds meer weken tussen de contacten.”
Tijd nemen
“Toen ik aanklopte voor hulp was het chaos in mijn hoofd. De hulpverlener gaf mij als belangrijk advies tijd te nemen. Tijd om stil te staan bij wat ik nodig heb, om mijn emo - ties te definiëren en te plaatsen, om verdrietig en boos te mogen zijn, om leuke activiteiten te doen en tijd in te plannen voor verplichtingen. Ik had voorheen zulke hoge eisen aan mijzelf gesteld. Eisen waar ik dan niet aan kon voldoen en waardoor ik mij minderwaardig voelde. Nu lukt het mij om blij te zijn met wat ik wel voor elkaar krijg. Ik ben daardoor sterker geworden. Zo sterk dat ik durfde te zeggen: ‘Dit wil ik niet of dat doe ik niet.’ Het bijzondere is dat veel mensen om mij heen dit hebben toegejuicht en blij waren dat ik voor mezelf opkwam. Zij hadden mijn worsteling gezien. Sommigen wisten dat ik op dit vlak hulp had gezocht.”
Gedrag herkennen
“Met mijn moeder was de confrontatie heftiger. Ik liet haar weten niet meer haar angsten ten opzichte van mijn vader te willen aanhoren; ik heb een eigen relatie met mijn vader. Ook ver - telde ik niet meer altijd haar steun en toeverlaat te zijn en zei haar wanneer ze over mijn grens ging. Ons contact werd daardoor eerst moeilijker.” “Door steeds te herhalen leerde ik de interactiepatronen te herkennen die keer op keer voor verwarring zorgden. Toen ik deze patronen sneller ging herkennen, kon ik steeds beter reageren op de situatie. Met adviezen van de hulpverlener oefende ik om anders te reageren dan ik gewend was. Ik leerde realistische verwachtingen te hebben van mijzelf en wat mijn kwaliteiten en valkuilen zijn. Hierdoor heb ik beter zicht op mijn behoeften en luister ik ernaar. Dankzij de tijd die ik heb genomen, heb ik mijn leef - patroon kunnen veranderen.”
Vertrouwen
“Het bijzondere is dat de relatie met mijn moeder nu beter is dan ooit. We staan dichter bij elkaar en onze gesprekken zijn verdiept. Ik kan met heel mijn hart zeggen dat ik van haar houd en andersom voel ik me geliefd door haar. Dit heeft echt geholpen bij mijn groei in zelfacceptatie en het leren waarderen van mijzelf. Daar ben ik de hulpverlener en de mensen die voor mij gebeden hebben heel dank - baar voor.” Jolanda besluit: “Als de juffrouw op school vroeger vanuit de Bijbel vertelde dat God als een Vader voor Zijn kinderen zorgt, dan was dat voor mij verwarrend. Ik dacht: ‘Dat stelt niet veel voor.’ Nu heb ik andere inzichten gekregen in de Bijbel waarin God zegt dat Hij groter is dan een mens en niet handelt als mensen. Ik heb meer vertrouwen in Hem gekregen. Zowel de relatie met mijn moeder als mijn geloof is door al deze veranderingen versterkt.”